Kahramanmaraş sanayisinin temellerine baktığınızda, betonun, demirin, çarkların arasında görünmeyen bir şey vardır: emek kokusu.
Ve o emeğin kokusunda, bir isim öne çıkar: Hasan Balcı.

Onu ilk kez gördüğümde, 12-13 yaşlarındaydım. Marteks Fabrikası’nın inşaat sahasında babam “Hasan Balcı geldi” diye seslenmişti.
O gün elini öptüm — o an hayatımın bir köşesine kazındı.
Sonra yıllar geçti, o artık bizim “Hasan Amca”mız oldu.
Sadece babamın değil, bütün bir şehrin saygı duyduğu bir isimdi.

BİR ŞEHRİN DÖNÜM NOKTASI

1970’li yıllarda Kahramanmaraş, sanayileşmenin ne olduğunu yeni öğreniyordu.
İplik, kumaş, tekstil o zamanlar birer hayaldi.
Hasan Balcı, o hayali gerçeğe dönüştüren öncülerden biriydi.
Marteks’in temelleri atıldığında, aslında bir fabrikanın değil, bir geleceğin inşası başlıyordu.
Her tuğlasında azim, her vidasında inanç vardı.

Bugün şehirde yüzlerce fabrika, binlerce çalışan varsa, o temelin altında Hasan Balcı gibi öncülerin alın teri var.
Marteks’in bacasından çıkan duman, sadece üretimin değil, Kahramanmaraş’ın uyanışının simgesiydi.
Her çark döndükçe, bu şehrin kalbi daha gür atar oldu.

Derler ki, “Yapanlar konuşmaz, çalışanlar görünmez.”
Hasan Balcı da öyleydi.
Sessiz, derin, ama iz bırakan bir karakter…
Kazandığını şehriyle paylaşır, bir okulun, bir caminin, bir fabrikanın temelinde hep o olurdu.
Yanında çalışanlara bir patron değil, bir ağabeydi.
Bir işçi derdini anlatmak istediğinde, önce dinleyen sonra çözüm bulan insandı o.
Onun yönettiği fabrika, sadece iplik değil; insan da üretirdi.

BİR VEFA HİKÂYESİ

Balcı ailesinin yaptırdığı 7 Yıldızlı Camii, onun şehre olan sevgisinin sembolüdür.
Bu cami sadece ibadet yeri değil, aynı zamanda bir vefa anıtıdır.
Çünkü Hasan Balcı inandığı değerlere, doğduğu şehre, birlikte yürüdüğü insanlara sadıktı.

2010 yılında aramızdan ayrıldığında şehir bir sanayicisini değil, bir değerini kaybetti.
Ama bıraktığı miras hâlâ yaşıyor.
Bugün Kahramanmaraş’ın sanayi bölgesine her baktığımda, o ilk fabrikanın tuğlalarında onun emeğini hissederim.

BİR NESİLDEN DİĞERİNE

Hasan Amca ile babamın dostluğu, dedelerimize kadar uzanan bir hikâyeydi.
Babamı gördüğünde “Sen bizim dayımızsın” der, hürmetini eksik etmezdi.
O saygı, o incelik artık çok az kaldı bu zamanda.
Belki de o yüzden bu yazıyı kaleme alırken yüreğim burkuluyor.

Bugünün gençleri belki adını bilmiyor Hasan Balcı’nın.
Ama bilsinler ki, bu şehirde alın teriyle büyüyen her fabrikanın, emeğiyle evine ekmek götüren her insanın yolunda onun payı var.
O, Kahramanmaraş’ın görünmeyen kahramanlarından biridir.

Ruhu şad, mekânı cennet olsun Hasan Amca.
Senin gibiler unutulmaz; çünkü sen bu şehrin hafızasında değil, vicdanında yer ettin.