Sokağın başından sonuna doğru yürüyecektim. Bu gün Pazar ve hürüm . Ne çoluk çocuk ne de eş, bir başıma Balat sokaklarını fethetedeceğim.

Elimde ki tesbihi bir ufak ufak sallarken tepem de uçuşan rengarenk yıkanmış çeşitli çamaşırlar, mandal mahkumu. Sicimlerin üzerine atılan bilmem kaçıncı deste çamaşırdır bunlar. İki ev arasına bağlanan sicimlerden uçuş uçuş, irili ufaklı çamaşır işte. Kimbilir giyenler evde midir? Kimbilir hediye gelen hangisi? Belki pazardan alındı, belki de mağazanın vitrininden. Başımın üstünde bir sokak boyunca uçuşuyorlar, desteler, düzinelerce irili ufaklı mavi gökyüzüne doğru.

-Ne bakıyorsun önüne baksana!

Başımı kaldırdım, pencerede kimseyi göremedim. Uçuşan çamaşırlardan başka kimse yoktu.

-Önüne bak !

-Bunu söyleyen sen misin ???

Koca kollarından birini sol göğsüne koyup, diğer elini bir anarşist edasında kolunu bana doğru sallayan siyah bir erkek ceketinden başka şey değildi. Ne desem şimdi bir ceketle konuştuğumu duyan oldu mu? Diyerek etrafıma baktım. Bir kedi mama kabına gömmüş mamasını yiyordu. Sokakta kimsecikler yoktu. Başımı kaldırdım. Kimbilir kimin giydiği bir ceketti bu. Bir kabadayı olmalıydı. Üstelikte mahalle kabadayısı. Durdum.

-Neden inmiyorsun aşağı ?!

-Gelirsem ne olacak ?

-Buruşmuş yüzeyini ütüleyeceğim ! Ceketin bana kafa tutması sinirlerimi zıplatmıştı. Onca çamaşırın sesi çıkmazken, siyah ceketin derdi ne ola ki? Rüzgarın esmesiyle nasıl oldu da kurtuldu mandaldan ve uçuşarak salına salına gelince kıpırdayamdım.Mıh gibi çakılı kalmıştım. Birden yüzümü gözümü kapattı. Kaç bedendi ki 52 mi, 54 mü? Çarşaf dururken, nevresim derken bu ceketin derdi neydi? Bir türlü başımı kurtaramıyordum.

-Derdin ne ?

-Sahibim gelmeden çık bu sokaktan !!! Dedi siyah ceket

Korkuyla uyandım ki nevresimle boğuşuyorum.

-Yoksa bir siyah ceketten korkacak adam mıyım ben ?