4+4+4 Eğitim Sistemi Tam Bir Garabettir

Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) Gençlik Kolları Genel Başkan Yardımcısı Ekrem Polat, “Bölgemizde gençlik kollarımızın örgütlenmesi ve yeni modellerin geliştirilmesi için çalışmalar başlattık.” dedi.

Polat, partisinin Kahramanmaraş il teşkilatında düzenlediği basın toplantısında, gençlik kollarının çalışmaları ve gündeme ilişkin değerlendirmelerde bulundu. Mersin, Osmaniye, Adana, Kahramanmaraş ve Gaziantep’te yaptıkları çalışmalarla, gençlik kollarının daha iyi organize olabilmesini amaçladıklarını ifade eden Polat, bu gezilerle de kentlerin sorunlarını yakından tanıma fırsatı bulduklarını söyledi.

Akdeniz’in ciddi bir tarım ve turizm potansiyeli bulundurduğunu, her kentin kendine has özellikler taşıdığını kaydeden Polat, buna rağmen bu şehirlerde ciddi sıkıntılar yaşandığını dile getirdi. Kahramanmaraş’taki en büyük sorunlardan birinin de çevre olduğunu işaret eden Polat, “Kahramanmaraş’ta daha farklı sıkıntılar var. Çevre sorunları var. İlçelerde yapılan termik santrallerin yaptığı kirlilik var ve emeğin gasp edildiği taşeronlaşmanın hızla ilerlediği bir durum var burada. İl ve ilçeler arasında bağlantısızlık var. CHP’nin bakış açısı bir il bir bütündür. Ama yaptığımız incelemede şunu gördük merkezle uzak ilçeler ve köyler arasında ciddi bir bağlantı sorunu var.” diye konuştu.

Eğitim konusuna da değinin Polat, hükümetin 4+4+4 eğitim modelini eleştirdi. Bu konunun ciddi sıkıntılar doğuracağına inandığını öne süren Polat, sözlerini şöyle tamamladı:

“Bugün yıl 2012. Benim babam 1949’da Tunceli’nin bir köyünde ilköğretimini bitirirken bugün bu bölgelerde Maraş’ın da dahil olduğu bir çok köyde eğitim olanakları yok. Okullar öğretmenler yok. Biz buna gelişmişlik diyebilir miyiz? Eğitim deki aksaklıkları hepimiz görüyoruz. 4+4+4 eğitim sistemi tam bir garabettir. Bu çocukların okula gönderilmesi beyinlerinin başka bir yere götürülmesinin hedefidir. Bu adımın arkasında hükümetin gizli bir gündemi vardır. Biz bu gündeme tüm teşkilatlarımızla ciddi anlamda bir cephe açtık. Kimse 5,5 yaşındaki bir çocuğu ilköğretime kaydederek, onun hayatını kurtarıyoruz diyemez.”