Beni hor görme kardeşim
Sen altınsın ben tunç muyum
Aynı vardan var olmuşuz
Sen gümüşsün ben sac mıyım

Ne var ise sende bende
Aynı varlık her bedende
Yarın mezara girende
Sen toksun da ben aç mıyım

Kimi molla kimi derviş
Allah bize neler vermiş
Kimi arı çiçek dermiş
Sen balsın da ben cec miyim

Topraktandır cümle beden
Nefsini öldür ölmeden
Böyle emretmiş yaradan
Sen kalemsin ben uç muyum

Tabiata Veysel aşık
Topraktan olduk kardaşık
Aynı yolcuyuz yoldaşık
Sen yolcusun ben bac mıyım

Aşık Veysel’in bu güzel dizelerine ,anlatımın sadeliğine üstelik görmediği halde bu müthiş yorumla…

Hayatını bilmeyen yoktur Aşık Veysel’imizin.Varlığı ile doğru yolda ilerleyen, insan sevgisiyle dolu Veysel’imizin birçok türküsü, şiiri, sözleri var elbette. Ama bugün bu şiiriyle anmak istedim.79 yaşında aramızdan ayrıldı.Yaşasaydı daha nice şiirler yazacaktı, üstelik görme duyusu olmadan.

Ruhu şad olsun.

Bize hayat dersi verdi.Hep iyiye doğruya yönlendirdi.Karısı kendini terk ederken ayakkabısına harçlığını koyacak kadar derin bir insan.Görmediği ama hissettiği tabiyata aşık.İnsan sevgisiyle dolu bir aşık.

***

Günümüz insanı ne kadar da başı göğe ermiş edasıyla mağrur ve bencil.Varlığımız bir avuç toprak, sonumuz da toprak. Misafir olduğumuz şu fani dünyada neyi paylaşamıyor, neyi yetiremiyorsak ?

Varlığımız bir nefesin durmasına bağlı iken hiç ölmeyecek gibi yaşamak, yaşantıyı ona göre şekillendirmek ne derece doğru.

İnsanoğlu ne geçmişinden bağını tam anlamıyla anlamış, ne de bugünü tam manasıyla yaşıyor.İş güç derdiyle dünya işlerinin peşinde koşturmaktan biri diğerine zaman ayıramıyor.

Hepimiz geldik,topraktan.Handa konaklayıp, gideceğiz.

İnsan bunları düşünse fazlaca dünyaya minnet etmez aslında.Daha yaşanılır bir dünyada yaşıyor olurduk.Birbirimizin eksiğini gidermede, yardımlaşmada, imece usulü çalışmada yek vücut olurdu insan.

Ne yazık ki hep daha iyisi daha güzeline meyil oldukça çaba bitmiyor.Dünya daha bir güzel görünüyor.Çünkü cazibesi var.Işıl ışıl dünya döndükçe dünya etrafında dönen pervaneler gibi dönüp duruyoruz.Öleceğimizi bile bile.

***

İnsanoğlu bir muamma çöz çözebilirsen.Birinin huyu diğerine benzemez.Varoluşun sebebini düşünen insan kötü olmaz.Kötü olarak nitelendirdiğimiz  insanlar nasibini almamıştır, ne edepten, ne ahlaktan.

İyi dediklerimiz yardımsever, edep ve ahlak sahibi insanların çoğalmasıdır temennimiz.

Lakin herkes kötülerden şikayet ediyor, iyi de bu kötüler nerden türüyor.Ne yazık ki insanlar olaylar ve insanlar karşısında değişiyor.Değişiyor da ne oluyor? Kötüye meyil artıyor.Maddiyat artıyor.İnsana verilen değer azalıyor.Dostluklar tükeniyor.Arkadaşlıklar çıkar ilişkisine dayanıyor ne yazık ki.

***

Bilimde ilimde sınır yok.Elbette kendimizi aşmalı, çalışmalı, üretmeli,yurda ve millete faydalı insan olabilmeliyiz.Lakin sosyolojik anlamda birbiriyle sürekli iletişim halinde olan insanın ,birbirine karşı saygıda kusur etmesi tüm sorun.

Elbette ki insanlar kendilerince yaşayacaklar ama saygı nerede bırakılıyor acep ?

Dünyaya sevgiyle geliyoruz ama birbirine tahammülü kalmamış insanlar yığınlarına döndük.Hoşgörü denen bir davranış biçimi var ki hangi kula verseniz ona yakışır vaziyette.

Fedakarlık ise başlı başına insanı “veren el, alan elden üstündür.” Deyişiyle açıklıyor. Fedakarlık yapmadan nasıl bir durumun lehimize dönmesini bekleriz.

Son zamanların en büyük sorunlarından biri tahammülsüzlük.Yani sabretmemek.Sen etmezse o etmezse sabır, her durum bardağı taşırır tabi ki.Kaos büyür.İşin içinden çıkılmaz haklı olarak.

Varlığımızın sabırla, şükürle ,sağlıkla daim ilerlemesi dileğiyle.