Saatin tik takları kulağımın içinde örs ve çekiç kemiklerimi birbirine çarpıp sesler çıkarıyor, tınısı beynimde yankılanıyordu. Lakin bu tik taklar sinir kat sayısımı artırıyordu katbekat. Başımda bir ağrı hissettim. Aldırmıyordum ama şiddeti arttıkça ilaç ihtiyacı doğmuştum.Elimde kitap kalakaldım. Okumaya çalıştım , çalışıyorum, okuduğumu anlamıyorum bu kez. Dikkatimi dağınık ben mi okumaya meyilli değilim? “0ff başım !” Elimdeki kitabı attım koltuğun üzerine, sayfaları açıldı açıldı sonra kapandı kendi kendine. Kitapta insana kızar mı? Bana kızmış gibi geldi ama aldırmadım.
“off başım !” kafamın içinde bir cümbüş dikkatimi toplamak ne mümkün ! Evin içinde dolanıyorum, çaresizce. Pencereyi açtım biraz temiz hava belki iyi gelir. Başımı uzatıp sokağa baktığımda kimseleri göremedim, gezinen iki kediden başka. İşlek bir sokak değil ki, ne medet umuyorsam. Temiz hava biraz iyi geldi. Pencere kenarındaki sandalyeye oturdum. Düşüncelerim rahat vermiyor ki, hepsi ayakta. Biri kitabını oku derken, diğeri yaşantını değiştir diyor, biri artık bırak bu serden geçtiliği derken diğeri memlekete dön bu kaos şehirden diyor. “off başım!”
Gözlerim bir an terliklerimin eskiyen ekose kahverengili kumaştan çıkmaya çalışan baş parmak izlerine daldı. Onlar bile bu akşam fazla bana. Bir çırpıda sağ ayağımdakini sonra sol ayağımdakini fırlatıp attım salon kapısına doğru. Düzenimi bozuyor, kendi kendimle oynaşıyor gibiydim. Konuşacak birilerini arıyor gibiydim, gibisi fazla konuşmaya ihtiyacım vardı. Evdeki her şey sessiz ve beni dinlemeye amade. Bir konu olsunda karşımdaki konuşsun derdindeyim. Mamafih evde benden başka kimse yok ! Puşkin’i artık sayamam. Daha da gelemez o.
Vakit akşamın en koyusunda, bol sessizliğe hakim. Uyumalıyım, hiçbir şey olmasa sabah olur diyorum ama nafile ! Salonun kenarında beni bekleyen yatağıma bir bakış fırlatıyorum. Ortası çökmüş, rengi solgun nevresimin çiçekleri de solmuş. Öylesine yorganla kapatılmış. Kimbilir ne zaman çamaşır makinası ya da deterjan gördü. Alışıyor insan. Düzen ve temizlik anlayışım da yaptığım işle orantılı olarak değişti.
Evimi severim ama dört duvarın arkadaşlığımı olur Azizim ! Üstüme gelmiyor ama kendi hapishanem de gibiyim. Çıkıp dolaşamıyorum, kimsenin kapısını çalamıyor, telefon dahi edemiyorum, akşamın bu saati. Sanki başka zaman rahatça konuşabiliyor muyum ? Bizimkilerden başka.
Komşuların ayak sesleri kesilmiş, çocuk sesleri çoktan çocuklarla uyumuş, artık kapımın zili çalmaz, telefon sesi olmaz bu vakitler de. Uzaktan köpek havlamaları duyulur gibi fakat kedilerin yakından miyavlama sesleri onları bastırıyor. Kim bilir yurdum insanı bu saatlerde uyur. Sadece nöbet tutan askerler, vardiyalı çalışan işçiler ancak uyanıktır bir de bendeniz. Efendim uyumak ne mümkün başımın içindeki gürültüden. Cümbüş devam ediyor, bense alık alık kendime söz geçirememekteyim. Biat ediyorum ruhuma, eh yani sonuçta ortada.
Yanlızlığın verdiği özgürlüğü bir kenara bıraktım. Böyle özgürlük mü olur Azizim ! Gündüz şartlı tahliye, gecesi hücre hapsi olmasa da onun hallicesi. Görüş günü gece olmaz mapushaneler de. Koğuş arkadaşların olur, ağası olur, çay demleyeni olur, mahkum arkadaşları olur, ranzalar olur, arada bir yoklayan gardiyanı olur. Ben de ise kimse yok. Hani hasta olsan refakatçin olur, bende yok yok !
“Bir tek ben mi uykusuzum” dedim kendi kendime. Sonra televizyonu açtım ama herkes orada bir telden. Kapattım. Başımın ağrısı şiddetleniyor.” Bir ağrı kesici alsam, önce bir şeyler yemeliyim” Mutfağa doğru gittiğimde ekmek var mı diye baktığımda o da yok ! Yok yok bugün keyfim de yok ! Özgürlüğüm dahi yalnızlığın kıskacında kıvranıyor. Kendime ve militan ruhuma kızıyorum. “ne işin var mitinglerde ve elebaşı olmakta” “Bak böyle kaçak göçek bir başına yaşıyorsun, akıllan biraz “ Bu uğurda ölen yoldaş Puşkin geldi aklıma. Düşündüm ne çok eyleme katılmıştık Süleyman’la.