Vaktiyle, bir bağ komşumuz vardı. Her zaman bağa bizden önce göçerlerdi. O yıl ne hikmetse, bizden sonra göçtüler. Komşumuzun her şeyi abartan bir karakteri vardı. Bir dokun bin ah işit cinsinden.
-Bu yıl neden geç kaldınız? Diye sordum.
-Edem, eniştenin uçan kuşa borcu var! dedi.
Aramızda hangi konu açılsa, borçtan yakınır ve sürekli “Uçan kuşa borcumuz var.” derdi.
Bir gün bir kuş vurdum. Eve geliyordum.
-Nerden geliyorsun? dedi.
Aklıma bir muziplik geldi.
-Sizin borçlarınızı kapatmaya gitmiştim.
-Bizim borcumuzun kapanacağı mı var? Uçan kuşa borcumuz var, dedi.
Vurduğum kuşu göstererek:
-Ablacığım, en azından bu kuşa borcunuzu kapattım. Yarın birkaç kuş daha vurur, borcunuzu yavaş yavaş eritirim, dedim.
Bir sonraki yazıda görüşmek üzere mutlu kalın, hoşça kalın....