Güven Bitince

Yaşamaya başlarken önce annemizin sevgi dolu yüreğine güvenerek;daha sonra babamız ve yakınlarımızın gücüne güvenerek hayatı sevdik ve öğrendik. Çünkü hayat, güvenle can bulup gelişiyor. Güvenden sevgi, sevgiden mutluluk ve huzur hasıl oluyor .

Tohum toprağa,toprak suya, su güneşe güvendiği için yeşiller oluşuyor,çiçekler açıyor.

Güvensizlik ortamı ise; ruh kimyasını bozar ardından mutluluğu ve huzuru bitirir. Çatısı çökmek üzere olan bir evde kaygı ve gerilim eksik olmaz.

Bir hırsızla,sapıkla veya katille aynı evde kalmak zorunda kalmış olsak uykuya dalabilir miyiz?

Yiyip içerek sağlığımızı, tahsil yaparak sosyal statümüzü , çalışarak maddi statümüzü, evlenerek üreme, eş ve evlat sahibi olma dürtümüzü v.b. yaşam basamaklarını güven altına alarak çıkmak isteriz.

Devlet bir toplumun evi, yönetimi de anneyle baba ise;

Yönetimine güven duygusu sarsılmış olan bir toplumun ruh güzelliğinin solması muhtemel ve doğaldır.

İçinde bulunduğumuz sosyal ve siyasi tabloya bakınca güvenle dayanabileceğimiz bir merci var mı acaba diye soralım kendimize .

Özel veya devlet farketmez; iş yerleri, kamu idareleri, hastaneler, okullar, mahkemeler, karakollar…

Televizyon kanalları, gazeteler, köşe yazıları, partiler,

Marketler, manavlar, kasaplar, restoranlar, kafeler…

Komşular, aileler, dosluklar,arkadaşlıklar…

Bunlardan kaçına güven duyarak yaklaşabiliyoruz Allah aşkına?

Yapayı doğal diye, inorganiği organik diye yutabiliyorsunuz sağlık illizyonistleri sayesinde

İyiye kötü, kötüye iyi diyebiliyoruz siyasi manipülistler sayesinde

Günahı sevap, sevabı günah olarak öğrenebiliyoruz din bezirganları sayesinde…

Daha bir sürü göz boyayıcılar yüzünden baştan sona kavram kargaşası içindeyiz