Bir zamanlar bu ülkede zulümkâr darbeci generaller hükümferma idi. Vesâyet rejimlerinde eziliyordu millet. Hak ve adâlet, sevgi ve merhamet yoktu despot iktidarlarında. Zulüm ve zorbalık hâkimdi. Dokunulmazdı darbeci generaller. Kimsenin haddi olamazdı vesayetçi ihtişamlarına gölge etmek. Halk ayağı çarıklı fasa fisoydu. Ortaçağ kafasıydı ve ezilmeliydi dîn-i mübin. Devlet ve millet darbeci generallerin vesayetinde olmalıydı daima.

Kan ve darbe üstüne yükseliyordu darbeci generallerin iktidarı. 27 Mayıs 1960 darbesinde vesayetçi güçlerini daha da artırdılar. Anayasayı ve parlamentoyu kendi elleriyle yazıp oluşturdular. Kanlı darbeye imza atan Millî Birlik Komitesi’ne milletin bütçesinden ölünceye kadar maaş ve imtiyazlı vatandaşlık statüsü bağışladılar. Hâkimiyet bunalımı yaşayan darbeci generaller 1971 Muhtırasıyla azalan güçlerini bir daha tahkim ettiler ve 12 Eylül 1980’de anarşi kurbanı on binlerce insanın kanı üstüne kanlı iktidarlarına yeniden kavuştular.

DARBECİLERİN ŞİŞEN EGOSU 15 TEMMUZ’DA SÖNÜYOR 

Apoletli darbeci güruha göre Türk milleti henüz rüştüne ermiş değildi, kafası ve inançları örümcekliydi. Siyasetçiler, sivil toplum kuruluşları ve kanaat önderleri milleti kandırmaktaydı. Vesâyet altında tutmak lâzımdı. Bin yıl daha fazla darbeci generaller oligarşisi idare etmeliydi ülkeyi. 28 Şubat darbesiyle egoları şişti, egemenlik tutkuları daha da arttı. İçlerinde biriken darbecilik enerjisini boşaltmaları gerekti. Fakat bu kez, yâni 15 Temmuz 2016 darbesinde yanıldılar. Kendilerine temennâ edecek Meclis yoktu. En mühimi de adam yerine koymadıkları, kuru kalabalık zannettikleri asil Türk milletinin îmanlı itirazıyla karşılaştılar ve hezimete uğradılar.

DARBECİLERİN BİR BUÇUK ASIR SÜREN ÇÖKÜŞÜ

Takdir-i ilâhî bu şenî emellerini akim kıldı ve bir buçuk asır sonra darbeci generallerin çöküşü başladı. Çöküşün uzun sürmesinin sebebini darbecilerin tarihteki birkaç şedit örneğine bakarak anlamak mümkün. 15 Haziran 1826 sabahı devlete isyan eden Yeniçeri ağaları, yâni generalleri “istemezük” diye başladılar darbeciliğe. 4 Haziran 1876’ da Sultan Abdülaziz’i öldüren darbeci general tipinin en alçak numunelerinden, “kinim dinimdir” diyen Hüseyin Avni Paşa ve bu şenî askerin arkasında Fuat Paşa, Mithat Paşa ve Rüşdü Paşa darbeci generallerin ilk ceddidir.

Silah zoruyla yazdırılan “Hâl Fetvası” nın ardından Sultan Abdülhamid Hân’ı darbeyle tahtan indiren Talât Paşa’nın elemanları Bahriye Nazırı Arif Hikmet Paşa, Ermeni Aram Efendi, Draç Mebusu Arnavut Esad Toptanî Paşa ve Selanik Mebusu Yahudi Emanuel Karasu darbeci numunelerden birkaçıdır. Darbeci generallerin ilk cürümlerinden biri de İttihatçı generallerin silâhşörü Yakup Cemil’in Harbiye Nazırı Nazım Paşa’yı öldürdüğü 23 Ocak 1913 Bab-ı âli Baskını’dır.                                                                                                               

“BU ÜLKEDE DARBECİ GENERALLER DE YARGILANACAK”                                            

Bu denli şedit bir darbe geleneğine sahip Türkiye’de generaller yargılanabilir mi suali millî vicdan sahibi herkesin içinde ukde olan bir sualdi. Tam olarak cevabını vermek zordu. Rabbim, İsmail Göktürk dostumu yalancı çıkarmadı. Yıllar önce demişti: “Göreceksin, bu ülkede darbeci generaller de yargılanacak…”                                                                                                   

Nihayet o kutlu gün geldi. “Darbeci generaller tanrı-devlettir; yargılanmaktan masundur ve Cumhuriyet Devleti’nin bizatihi kendisidirler” fikri “kartondan kuleler gibi yıkıldı.” Darbeci generallerin yekûnu mahkûm oldu, zorba saltanatlarına son verildi ve imtiyazlarını kaybettiler. Eskiden olduğu gibi omuzlarındaki zorba yıldızlar parlamıyor artık. Kanun adamları söküyorlar zulme batmış apoletlerini. Vesâyet rejimlerine son veren hüküm yüzlerine okunuyor.           

Kim inanırdı, Rabbiyessiri silinmiş yüzleriyle mahkemeye, ardından hapishâneye götürüleceklerine ve darbeci generallerin vesayetinin sonunun geleceğine? Çünkü inkıraz geldi darbeci generallere.([email protected])